Mijn nichtje! Mijn nichtje Wilma en ik mochten in de grote vakantie samen een week met onze tante en oom mee naar een heel groot vakantiehuis waar veel meer grote mensen en kinderen waren. Wilma en ik waren al zes jaar en groot genoeg om zonder onze vader en moeder op vakantie te gaan. We reisden helemaal van Twente naar Renderloo en dat was een heel eind weg. Onze oom en tante hadden zelf geen kinderen en daarom vonden ze het leuk om af en toe hun nichtjes bij zich te hebben. Ik was met oom en tante meegekomen en Wilma werd op een iets later tijdstip gebracht. We sliepen samen heel gezellig op één kamer, maar al vanaf het eerste begin had mijn nichtje last van heimwee. Door tante Mini werd dit woord uitgelegd als ‘verlangs naar haar moeder’. Wilma huilde veelvuldig en och wat had ik een medelijden met haar. In tegenstelling tot mijn nichtje vond ik het super spannend om een week met zoveel andere kinderen spelletjes te doen onder de bezielende leiding van oom Renger en had dan ook geen last van ‘verlangs naar mijn moeder’. Na verloop van tijd bedaarde Wilma dan toch en hadden we het heel plezierig zo saampjes op onze kamer. Tot we ’s avonds op bed lagen en ik op een gegeven moment bedacht dat Wilma blijkbaar geen ‘verlangs meer naar haar moeder’ had. Ik vond het van gepast meeleven getuigen om daar toch nog even naar te informeren. Toen ik echter aan haar vroeg of haar ‘verlangs naar haar moeder’ nu over was, begon Wilma weer hartverscheurend te huilen. Ik ging rechtop in bed zitten, verbaasd, maar ook geschokt vanwege het heftige verdriet dat plotseling weer zichtbaar en hoorbaar was. Toen het huilen aanhield bleef mij niets anders over dan tante Mini erbij te roepen. In mijn nachtponnetje trippelde ik over de gang naar de zaal, waar heel veel grote mensen bij elkaar zaten, om mijn tante op te halen. Volkomen onschuldig vertelde ik haar wat er aan de hand was en ook over mijn aandeel in dit, opnieuw, grote verdriet van mijn nichtje. Tante Mini keek mij hoofdschuddend aan en vond mij dom, heel erg dom. Dit ging mijn verstand te boven. Ik had alleen maar aardig voor Wilma willen zijn en ik snapte niet wat haar huilbui nu met mijn vraag te maken had en ik snapte al helemaal niet waarom mijn tante mij als dom, heel erg dom betitelde. Mijn kinderlijk brein bedacht dat mijn tante het allemaal niet goed begrepen moest hebben en daarom zelf misschien wel een beetje dom reageerde. Ik nam haar dat helemaal niet kwalijk, want per slot van rekening was ze een hele ‘oude’ tante, ze was zeker veel ouder dan 30 jaar. Desalniettemin vond ik haar toch een hele lieve tante, al begreep ze haar zesjarige nichtje niet zo goed. Grote mensen en kleine kinderen, een wereld van verschil.