Eén van mijn vroegste jeugdherinneringen betrof Katja, de herdershond van mijn oom en tante in Aadorp. Katja was een grote harige hond die, wanneer hij zich op twee poten oprichtte, ver boven mij uitstak. Als klein meisje was mijn angst zeker zo groot, zo niet groter, dan de grootte van het genoemde hondenbeest. Toen wij een keer op bezoek bij oom en tante waren, durfde ik bijna niet van mijn stoel af vanwege de nadrukkelijke aanwezigheid van Katja. Totdat de afschrikwekkende gedaante zich ten lange leste uit de kamer verwijderde. Opgelucht haalde ik adem, klom van de stoel af en liep naar mijn pietepeuterige nichtje dat in de box lag. Na een poosje met haar te hebben gespeeld, zag ik tot mijn grote schrik dat de, op een wolf lijkende, hond opnieuw de kamer binnenkwam. Hij keek om zich heen alsof hij op zoek was naar iemand die hij zou verslinden. Ik was ervan overtuigd dat hij het op mij had voorzien. Mijn nichtje lag veilig in de box en de anderen in de kamer waren veel te groot. Ik was de enige die geschikt leek voor een lekker hapje. Ik zag de lege stoel aan de andere kant van de kamer en in een opwelling nam ik een spurt naar een, in mijn ogen, veilige plek en klauterde er in no time op om vervolgens achter tegen de leuning aan te gaan staan, in de hoop dat het voor mijn onderwerp van angst onmogelijk was om mij te verorberen. Echter de stoel leek wel tamelijk groot en veilig, maar het was een rotanstoel die niet erg vast op zijn poten bleek te staan. De stoel voelde zich duidelijk belaagd door mijn onstuimigheid en stond te wankelen op zijn poten waarna hij de geest gaf en samen met mij achterover viel. Consternatie alom. De grote mensen schoten overeind en de woorden die van alle kanten werden geroepen buitelden over elkaar heen. Ik had geen oor en geen oog voor alle bedrijvigheid om mij heen. Ik zag alleen maar een groot bruin, harig monster en liggend op de grond leken zijn afmetingen steeds groter te worden. Heel lang bleef ik niet liggen, want grote mensenhanden tilden mij op en ook de stoel werd weer op zijn poten gezet. Ik had aardig wat tumult veroorzaakt en dit werd duidelijk niet gewaardeerd. De groten der familie overlegden en zochten naar een oplossing om aan mijn acties een einde te maken. Een fenomenale oplossing werd gevonden. Ik werd bij mijn nichtje in de box gezet en de box werd nu ook mijn veilig heenkomen. Deze oplossing was voor alle partijen bevredigend. Ik zocht een plekje in het uiterste hoekje zover mogelijk bij de viervoeter vandaan en vanachter de tralies volgde ik nauwgezet de bewegingen van de wolfshond die zijn ogen ook niet van mij af kon houden. Nee, grote honden hebben het niet op kleine meisjes en kleine meisjes hebben het niet op grote honden. Ik veroorzaakte geen tumult meer, omdat mijn innerlijk tumult ook tot bedaren kwam.  Voor mij, maar ook voor mijn ouders en mijn oom en tante was de rust teruggekeerd en de gesprekken konden zonder onderbreking van een onberekenbaar kind worden voortgezet.