Hoe verlies je je vrouw op de tandem? Wij, mijn lief en ik, tandemen wat af. De tandem staat voor veel fietsplezier. Mijn lief heeft meer dan eens, bij wijze van spreken, de opmerking geplaatst dat hij mij met een tandem tenminste nooit kwijt kon raken. Totdat het tegendeel bewezen werd. Al weer enige jaren terug maakten wij een prachtige fietstocht langs de Donau, met Wenen als eindbestemming, We genoten van al het moois dat we onderweg tegenkwamen en hadden het opperbest naar onze zin. De laatste dag van onze fietstocht, de dag dat we Wenen zouden bereiken, gebeurde er onderweg het meest onvoorstelbare en bizarre voorval.

Wij mogen bogen op een tandemervaring van ettelijke jaren en kunnen zeggen dat we goed op elkaar zijn ingespeeld. Echter op een cruciaal moment bleek daarvan geen sprake. Tijdens de genoemde fietstocht werd de kaart regelmatig geraadpleegd en konden we tegelijkertijd onze benen even strekken. Zo ook op één van de laatste kruispunten die we tegenkwamen. We waren voor de zoveelste keer de Donau overgefietst en manlief, die het beheer over de kaart had, remde af om voor de laatste maal de kaart te bestuderen. Ervaring had mij geleerd dat dit vaak enkele minuten tot vele minuten in beslag nam en zodra de tandem tot stilstand was gekomen, wipte ik argeloos van de fiets af. Manlief had zijn beide benen aan weerszijden van de fiets op de grond gezet en speurde met zijn ogen de kaart af. Ik wachtte altijd heel geduldig totdat hij zijn speurwerk had afgerond. Ik stond echter nog maar nauwelijks met mijn benen op de grond om mijn onderdanen even rust te gunnen of daar zette mijn lief de tandem weer in beweging. Ik dacht nog dat hij de gek met mij had, maar al snel besefte ik dat hij van mijn afstapje helemaal niets had gemerkt. Ik riep en riep en riep, maar tevergeefs! Mijn lief, die toch al met wat gehoorproblemen kampte, hoorde met de helm op zijn hoofd niets van mijn wanhopige kreten. Met zijn krachtig benenwerk was hij in een mum van tijd uit het zicht verdwenen. Daar stond ik, in vol fietsornaat zonder fiets en fietsmaat, te midden van heel wat mensen die de situatie al gauw begrepen. Niemand van de omstanders nam de moeite de achtervolging in te zetten, want de snelheid waarmee mijn lief er met de tandem vandoor was gegaan kon door niemand geëvenaard worden. Ik stond perplex en kon de werkelijkheid niet bevatten. Hoe is het mogelijk dat hij niets, maar dan ook niets van mijn afwezigheid bemerkte. Ik was geen lichtgewicht, dus was de bepakking op de fiets toch zestig kilo lichter. Ik wendde op de tandem al mijn krachten aan om gezamenlijk de trappers rond te laten gaan, dus moeten de trappers zonder mij toch ietwat minder gemakkelijk hun rondes doen. Of overschatte ik mijn bijdrage aan ons fietsavontuur. Het ging mijn verbeeldingskracht te boven dat ik niet gemist werd. Ik kon niets anders doen dan wachten, totdat mijn lief ontdekte dat zijn wederhelft niet meer achter zijn brede rug zat. De mensen om mij heen hadden met mij te doen en een Engels echtpaar bemoedigde mij door mij te verzekeren dat het niet lang zou duren voordat man en tandem mij zouden komen halen. Sommigen konden hun lachen echter niet bedwingen, maar deden dat tersluiks om mij te sparen. De wildste fantasieën kwamen in mijn hoofd op. Stel dat hij het pas in Wenen merkte, stel dat hij niet voor de donker terugkwam. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Het duurde een kwartier tot twintig minuten toen ik in de verte een tandem ontwaarde. Gezien de snelheid waarmee hij dichter bij kwam, schatte ik in dat het onze tandem was. En ja hoor, ik kreeg manlief in het vizier en een grote opluchting maakte zich van mij meester. Ik nam mij voor hem om uitleg te vragen en in het vervolg beter op te letten of ik wel achterop zat. Toen hij onze tandem stopte op de plek waar ik stond en ik mijn mond open deed om een woordenstroom over hem uit te gieten, stelde hij mij hogelijk verbaasd de vraag waarom ik afgestapt was en waarom ik dat niet eventjes gemeld had. Mijn verontwaardiging steeg naar ongekende hoogten. Hij had niet gecommuniceerd dat hij slechts een paar seconden nodig had om op de kaart te kijken. Hij was weggereden zonder mij ook maar een blik waardig te keuren. Hij was zich van mijn afwezigheid niet bewust geweest. Hij had mij alleen gelaten. Wie had wat moeten communiceren. Het werd al gauw duidelijk dat onze meningen over deze onverkwikkelijke situatie niet met elkaar strookten. Het duurde overigens maar eventjes toen we de humor ervan inzagen en we er samen hartelijk om konden lachen. Manlief vertelde me dat hij, bij het zien van een rondvaartboot op de Donau, de vraag had gesteld of ik zin had aan een vaartripje. Echter hij had zelf het antwoord gegeven, dat het nu niet het geschikte moment was en het viel hem niet op dat zijn bijzit zijn vraag niet beantwoordde. Toen hij een eind verderop een restaurant zag, stelde hij voor om een rustpauze in te lassen en een drankje te nuttigen. Wederom bleef het stil, maar nu was het geen retorische vraag en verwachtte hij een antwoord. Hij had zich omgekeerd en hij kwam tot de schokkende ontdekking dat zijn fietsmaatje niet achterop zat. Hij geloofde zijn ogen niet, maar al gauw besefte hij dat ik bij het kruispunt, waar hij de kaart even bestudeerd had, afgestapt moest zijn. Per direct keerde hij de fiets en reed terug naar het punt waar hij mij verwachtte terug te vinden. Onderweg langs het fietspad aan de Donau zaten fietsers te genieten van het uitzicht en gezien de reacties leken zij te begrijpen waarom de tandem dezelfde weg terugreed en slechts door één persoon bemand werd. Toen wij dan ook een half uur later weer met de tandem langsfietsten, maar nu met volledige bemanning, werd het hen helemaal duidelijk. We hadden duidelijk de lachers op onze hand gekregen en de opmerkingen met begeleidende gebaren waren niet van de lucht. Zonder dat we er op uit waren geweest, hadden we medefietsers en toeschouwers een opzienbarend schouwspel bezorgd.

Diezelfde dag kwamen we verder zonder oponthoud in Wenen aan. De volgende dag verkenden we Wenen op onze tandem zonder helm en zonder onze fietstenues, die hadden we verruild voor gezellige zomerkleding. Toen we bij een stoplicht moesten wachten werden we door een Engels echtpaar aangesproken. Ze gaven ons een compliment vanwege onze mooie tandem. Manlief, helemaal verguld, maakte weer het grapje dat met een tandem hij zijn vrouw niet kwijt kon raken. Voordat ik hem kon corrigeren, zei de mannelijke helft van het echtpaar lachend: Oh no? But what did we see yesterday? Het bleek het echtpaar te zijn (nu ook zonder fietstenue) dat mij had aangesproken toen mijn lief, zonder zich om mij te bekommeren, met de tandem was weggespurt.