De donkere dagen voor Kerst hebben hun intrede gedaan. De sneeuw die deze dagen toch zo sprookjesachtig mooi kan omlijsten is in geen velden of wegen te bespeuren. De wind en de regen zijn daarentegen wel heel nadrukkelijk aanwezig wat bepaald niet sfeerverhogend is. Nog een paar dagen en dan is het Kerstfeest. Het feest van het licht, het feest van warmte en gezelligheid. Bovenal het feest van de geboorte van Jezus Christus. Het Kind waarvan gezegd wordt dat het voor ieder mens naar deze wereld gekomen is. Voor ieder mens?

Met een paar andere vrijwilligers tooien wij de aula van de school met de nodige kerstversieringen. Ondanks alle kou en nattigheid is de onderlinge sfeer prima en we verheugen ons met elkaar op de komende Kerstdagen met de mooie diensten totdat …, totdat een onbestemd geluid onze oren bereikt. Echtgenoot en ik kijken elkaar aan en hij haalt even de schouders op. De anderen lijken aan het geluid voorbij te gaan. Het duurt even voordat ik het kan thuisbrengen, maar allengs wordt het duidelijker en ik ben ervan overtuigd dat ik iemand hoor huilen, niet gewoon huilen, maar kermen met grote uithalen. Ik laat de kerstversieringen voor wat ze zijn en ga poolshoogte nemen. Lees verder →

• Het boek Het roer om!, vond ik een lust om te lezen. Door dit boek leer ik een vrouw kennen, die net als ik, Jezus wil volgen. Ze geeft me een kijkje in haar leven. Ik houd van taal, van mooie spreuken en woordspelingen. Ondanks de ernst lees ik het met een glimlach. De eerlijkheid van Willie nodigt me uit bij mezelf te rade te gaan. Omdat ik vanaf het begin met de schrijfster meeleef, en haar momenten van wanhoop bijna letterlijk voel. Het maakt dat ik blijf doorlezen. Wat een troost, wat een bemoediging. Niet omdat Willie het zegt, maar omdat ze het heeft doorleefd, en dit zo weet te verwoorden dat het herkenbaar is. Willie, ik zie uit naar boek 5!

• Wat mooi toch, ik vond je boek heel bijzonder. Was erdoor gezegend.

• Ik vind dit je beste boek, althans spreekt mij enorm aan. Het raakt mijn hart het meest. Ook het wachten. Alles op Gods timing. Prachtig hoe je je herstel beschrijft. Bijzonder mooi en bemoedigend.

Het is een heel aantal jaren geleden dat manlief het idee opperde eens een zeilboot te huren om samen een dagje te kunnen zeilen. Aangezien ik meestal direct te porren ben voor een gezamenlijke activiteit kreeg hij ook nu een enthousiaste reactie. Het duurde dan ook niet lang of er was een zeilboot geregeld en de dag brak aan dat wij samen zouden gaan zeilen. Al had ik als schippersvrouw een paar jaar ervaring op het water gehad, ik deed die dag de hardhandige ontdekking dat zeilen van een heel andere orde was. Hoewel ik van zeilen geen kaas had gegeten, wist de ex-schipper van de hoed en de rand ofwel van het roer tot de fok om wat meer in het zeiljargon te blijven. Het weer was wat onstuimig en de temperatuur ook niet al te hoog.