Alleen, maar niet eenzaam, ga ik met de NS op reis. Ik trein op weg naar mijn ouders, vanuit het hoge Noorden naar het verre Oosten. Een makkie! Mijn reis is gepland via de app op mijn mobiel. Tijden, perrons, overstappen, alles, bijna alles, wordt nauwkeurig aangegeven. Zelfs zonder mijn vaste begeleider kan er niets misgaan. Eerst inchecken anders kom ik het perron niet op. Vol zelfvertrouwen stap ik in de bekende, gele trein. Na mij een klein uurtje te hebben laten rijden, verlaat ik het eerste voertuig om gebruik te maken van een tweede. Overstappen! Ander perron, ander voertuig. Nu even geen gele, maar een blauwe voor de afwisseling. Zit ik relaxed achterover en helemaal tevreden over mijn kundigheid wat reizen betreft, komt daar een blauw uniform op mij af. Mijn complimenten, trein en conducteur een mooi passend geheel. Hij wil mijn treinbewijs zien. Met enige trots overhandig ik hem mijn ov-kaart voorzien van een aantrekkelijke selfie, al zeg ik het zelf. Hij bekijkt het voorwerp van alle kanten, kijkt mij over het randje van zijn bril onderzoekend aan en ik voel argwaan. En ja hoor, volgens dit jongmens heb ik de wet overtreden. Ik ben ernstig de fout ingegaan. Wat er fout gegaan is moet ik naar raden, want hij doet het me nog niet uit de doeken. Na enig gezucht en gekerm over weer zo’n onwetende, uit de tijd rakende, juffer vertelt hij mij eindelijk zijn punt. In een zeer uitgebreide uitleg krijg ik het verschil te horen tussen een gele en een blauwe trein en dat mijn vervoersbewijs passend moet zijn bij de kleur trein waarmee ik vervoerd word. Bij het overstappen moet het mis gegaan zijn. Ik ben bevoegd om met een gele trein te rijden en niet met een blauwe. Heb ik de bijbehorende paaltjes dan niet gezien op het station waar ik van de gele in de blauwe trein gestapt ben? Hij kijkt mij streng aan. Langzaamaan begint het mij te dagen. Hoe was het ook alweer? Inchecken, uitchecken, inchecken, uitchecken. Op deze route van geel naar blauw en van blauw naar geel, laat de wetsdienaar mij weten. Een geel blauwe waas trekt langs mijn ogen. Hoe ingewikkeld kan een simpele treinreis worden. Ik mis mijn vaste begeleider! NS staat voor Nederlandse Spoorwegen. Hoezo Nederlands? Volgens mijn bevindingen reis ik nog steeds in Nederland, maar niet meer met de NS, want die koketteert met de kleur geel en heeft met de blauwe kleur blijkbaar niets van doen. Ik krijg nog net geen boete, maar ‘slechts’ een ernstige waarschuwing voor mijn nalatigheid niet het juiste paaltje bij de juiste trein te hebben gevonden. Welk een coulance legt deze inlevende en meelevende medewerker van het blauwe treinenstelsel aan de dag. Met een meewarige blik wenst hij mij tenslotte nog een prettige voortzetting van de reis!