Al heel wat jaren geleden reed ik met de auto op het Velperbroekcircuit bij Arnhem, waar het behoorlijk chaotisch was vanwege werkzaamheden aan de rotonde. De rijbanen waren smaller en werden door noodstrepen en rood-witte pionnen aangegeven. De opstoppingen waren niet van de lucht. Ik ben absoluut geen brutale rijder en houd mij altijd keurig aan de regels van het verkeer, ware het niet dat, toen ik daar reed er zowel links als rechts, voor en achter mij, auto’s het op mijn baanvak hadden voorzien. Tot overmaat van ramp waren er ook nog de nodige verkeerslichten opgesteld en, ja hoor, terwijl om mij heen de chaos compleet was, sprong natuurlijk het licht op rood. Van alle kanten belaagd door jakkerende auto’s besloot ik als eerste van de reeks auto’s die moest stoppen het rode licht te negeren om zo meer ruimte te maken voor al het rijdende en toeterende verkeer dat achter mij aan zat. Ik vond dat ik een compliment verdiende voor mijn inzicht en moed om niet zo’n lichtpaal de verkeerssituatie te laten bepalen, maar zelf verantwoordelijkheid te nemen. Voor zover ik het kon beoordelen voorkwam ik, door mijn helderheid van denken en accurate handelswijze, een totaal verkeersinfarct. Voor het eerst van mijn leven had ik een verkeersovertreding begaan, niet eens per ongeluk of wegens onoplettendheid, nee, juist vanwege mijn grote oplettendheid en dus bij mijn volle verstand. Ik was trots op mezelf.

Deze gemoedstoestand duurde niet lang, want het noodlot sloeg toe. Nog geen twintig meter verderop sommeerde een agent in burger mij met de auto naar de kant te gaan. Handig manoeuvreerde ik mijn bolide naar de vluchtstrook, niet helemaal gerust op wat er gebeuren ging. De agent ging naast mijn raampje staan, dat ik ondertussen geopend had. Ik zei hem vriendelijk goedendag, maar mijn woorden bereikten zijn oren niet. Hij begon een preek tegen mij af te steken waar mijn man een puntje aan kon zuigen. Echter deze preek stond in schril contrast met de preken van manlief, die zijn gehoor over het algemeen in vriendelijke bewoordingen toesprak. Deze vriend van mensen kon in dat opzicht nog wel wat aanwijzingen van mijn man gebruiken. Ik kreeg een stroom van lelijke woorden te verwerken en er was geen enkele ruimte voor mij om ook maar iets ter verdediging aan te voeren. Volgens deze wetsdienaar had ik de situatie wel heel verkeerd ingeschat en dat zou me duur komen te staan. Nadat hij zijn preek had beëindigd en zijn bonnenboekje tevoorschijn haalde, noemde hij een onbehoorlijk bedrag dat ik zou moeten betalen. Ik was totaal overdonderd door deze meneer agent. Ik had een grote schuld op mij geladen als ik het afgestoken verhaal moest geloven en dat kostte mij een hele hoop geld. Op dat moment werden niet alleen mijn ogen, maar ook mijn verstand vertroebeld en kreeg ik er geen zinnig woord meer uit. Terwijl de stoere man de bon uitschreef met een immens hoog bedrag, kwam er een oneindige stroom vocht ongebreideld uit mijn ogen, en het kolkte als een rivier over mijn wangen naar mijn kin om uiteindelijk in de kraag van mijn bloesje te verdwijnen. De man keek op van zijn schrijverij en zonder iets te zeggen bekeek hij zijn slachtoffer. En zowaar, na enkele ogenblikken mij geobserveerd te hebben, verscheurde hij de bon en zei dat hij mij uit deze verkeerschaos zou leiden, zodat ik mijn tocht kon vervolgen. Ik hoefde niets te betalen. Dat heet dus genade voor recht laten gelden, alhoewel ik er van overtuigd ben dat echte genade met meer liefde gepaard gaat.

Ik ben heel dankbaar dat als ik op een goede dag voor God verschijn en er van alles op mij aan te merken is wat ik niet goed gedaan heb, Jezus voor mij in de bres gaat staan. Ik zal geen stroom verwijten over mij heen krijgen, maar Hij zal mij liefdevol zeggen dat Hij de bon verscheurd heeft waarop mijn schuld geschreven was. Mijn dank is groot dat Jezus genade voor recht laat gelden, al mijn onhebbelijkheden, al mijn stommiteiten ten spijt.

Hij heeft het document met voorschriften waarin wij werden aangeklaagd, uitgewist en het vernietigd door het aan het kruis te nagelen. (Kolossenzen 2:14)