Ik heb je boek bijna in een ruk uitgelezen!!!!

Jan en jij zijn door een diep dal gegaan, met ieder zijn eigen beleving van verdriet, een beleving die niet altijd begrip opleverde.

Ik vind het zeer moedig van je om dit  op te schrijven en daar bij ook je twijfel aan God bespreekbaar te maken in die moeilijke periode. Toch hebben jullie allebei de weg gevonden naar God en elkaar, ik vind dit zeer mooi en zie dat jullie liefde hier door is gegroeid. Ook levert dit boek een stuk erkenning op voor die vrouwen die dit mee hebben moeten maken. Een gebeurtenis in hun leven die niet kan worden uitgewist, maar die na het verdriet ook altijd een (pijnlijke) herinnering in hun leven zal blijven. En ja het verzwijgen en weer door gaan met het leven onder de dooddoener; “Het leven gaat verder en je kunt nog meer kinderen krijgen.” Het was in die jaren geen oog voor de impact die een dergelijke gebeurtenis op een mensenleven en familieleven had en heeft. Zoals ik vrijdag al zei is dit boek ook een vorm van verwerking, al is dat wel een verwerking die pas na veertig jaar ingang is gezet.

De titel “Hemelkinderen” is voor mij een zeer juist gekozen titel, die de lading helemaal dekt. Ook de stijl van schrijven vond ik goed gekozen en geen overdadige, maar juist geproportioneerde geloofsovertuiging, zonder dat mensen zich daar aan storen. Het hoort gewoon in dit boek thuis op deze manier. Ik heb me nooit gerealiseerd dat een dergelijke gebeurtenis een dergelijke impact heeft voor de direct betroffene. Ik hoop dat een groot aantal mensen dit boek zullen kopen om meer begrip te krijgen voor een dergelijke gebeurtenis in een familie.

Ik vind je een goede schrijfster, die ondanks de impact het verhaal goed heeft geschreven, zonder direct emotioneel te worden. Ik zou zeggen een volgend boek zie ik met belangstelling tegemoet.