Ik heb met ontroering je boek gelezen. Het is verdrietig en troostend tegelijk. Je durft woorden te gebruiken, daarmee bedoel ik, dat je met verve schrijft en omschrijft. Je schrijft ook luchtig en vrolijk, durft om jezelf te lachen, en neemt de lezer daarin mee. Dat maakt het prettig leesbaar. Bijvoorbeeld hoe je vertelt over je pogingen en ‘slimmigheidjes’ om je ‘door God geplande’ toekomst met Jan te ontlopen. Het is een leuke, maar tegelijk heel serieuze schrijfstijl. Het raakt het hart van degene die het leest. Jouw verhaal zal herkenbaar zijn voor iedereen die met (onverwerkte) rouw, verdriet en (onverwacht) afscheid te maken heeft (gehad). Het is ontwapenend hoe je je geloofsleven en je relatie met God beleeft en beschrijft. Ook dat is herkenbaar. Bijzonder boek voor lotgenoten, die dit in de omgeving kunnen aanreiken als er misschien geen woorden zijn. Je brengt compassie over naar mensen die dit zelf niet hebben meegemaakt, zodat ze nu heel anders zullen kijken naar, en omgaan met mensen die erdoor getroffen zijn. Dat is sterk. Mooi dat je de laatste ontwikkelingen in acceptatie in de politiek erin mee hebt kunnen nemen. Met een brok in m’n keel kon ik als lezer met jou zeggen: de cirkel is rond.