Voorwoord

Het mooie van dit boek ‘Schipperen’ is dat het zoveel herkenbare verhalen bevat uit het dagelijks geloofsleven. Willie is er heel mooi in geslaagd om Bijbelse waarheden en lessen sprankelend te laten leven in allerlei situaties die zij in haar huwelijk en op hun schip heeft meegemaakt. De Bijbel bevat veel uitdrukkingen uit en verwijzingen naar het varen, die in elk van deze veertien hoofdstukjes op een eenvoudige maar rake wijze geïllustreerd worden. Je wordt als lezer meegenomen in de ontwikkeling van het leven van Willie als schippersvrouw, en wel op zo’n frisse manier, dat je jezelf daarin keer op keer herkent. Ik heb zelf in mijn jonge jaren diverse keren gezeild op een Valk en een BM’er, maar een groot binnenvaartschip is nog wel heel wat anders. Daarbij is temeer goede communicatie, stuurmanskunst en vertrouwen op elkaar van levensbelang. Het is mooi om te lezen hoe dat mag groeien door goede en ook slechte ervaringen heen, maar wel altijd in relaties die in ontwikkeling zijn: relatie met elkaar en met God. Ik hoop dat je als lezer principes uit dit boek gaat meenemen op jouw vaartocht door het leven.

Ludy Fabriek
Hoofd Onderwijs VBG Bethel Drachten
Voorganger

In de afgelopen weken is onze zoon Johannes meer dan ooit het onderwerp van verschillende gesprekken geweest en hebben we hem op een mooie manier mogen herdenken. Nadat het boek ‘Hemelkinderen’ is uitgegeven zijn de reacties daarop zeer veelvuldig geweest en heel vaak ontroerend en bijzonder. Te ervaren dat het boek niet alleen op mijzelf, maar ook op andere vrouwen (en mannen) zoveel impact heeft gehad, heeft me regelmatig overweldigd. De vraag om een interview kwam van verschillende kanten en ook werd mijn agenda al redelijk snel gevuld met data voor spreekbeurten met betrekking tot ‘Hemelkinderen’. Binnen zes weken was de eerste druk al uitverkocht! Helemaal super! Maar corona gooide roet in het eten en alle spreekbeurten werden met dezelfde vaart weer afgezegd. Er viel een stilte en de boekverkoop liep terug. Het was niet anders. Maar er zijn andere deuren geopend. Ik werd gevraagd om mee te werken aan het tv programma ‘De Rugzak’ dat door New Faith Network wordt uitgezonden. Een paar dagen later werd ik benaderd door de EO of ik mijn verhaal in het programma ‘Ik mis je’ wilde vertellen. Ook het vrouwenmagazine ‘Eva’ meldde zich of ik bereid was een interview te geven. Niet alleen het boek kwam weer voor het voetlicht, maar ook Johannes herleefde. En niet in de laatste plaats voor mijzelf. Bijzonder is de tv opname geweest op de begraafplaats bij het grafje waar onze zoon is begraven. Het grafje waarvan we dachten dat het al heel lang geleden geruimd was. In de aanloop naar de opname was er contact met een ambtenaar van de burgerlijke stand die mij tot mijn grote verrassing vertelde dat het graf nooit geruimd was. Daar stonden we dan bij het oorspronkelijk graf onze zoon Johannes te gedenken. Helemaal in stijl! Met een steen waarop zijn naam, zijn geboortedag en de toevoeging ‘Hemelkind’ stond. Met bloemen en een heel aantal bij elkaar gezochte dennenappels. Voor het eerst in 42 jaar stonden wij samen als ouders bij het graf van ons hemelkind waarvan we nu wisten dat hij daar begraven was en herdachten hem. Al eerder schreef ik dat ik mijn boek eindig met de woorden ‘de cirkel is rond’, maar die woorden zijn in kracht verdubbeld. De cirkel is meer dan rond! Wat een prachtig slotakkoord heeft de geschiedenis van Johannes gekregen. Ik ben een hele dankbare moeder van drie kinderen. Moeder van een dochter en twee zoons. Moeder van twee aardkinderen en van een hemelkind. Met dank aan een betrokken en liefdevolle God!

Een goede vriend van ons is overleden en dat had, ondanks dat hij al lange tijd ziek was en we wisten dat hij niet meer beter zou worden, de nodige impact op ons. Een dag na het overlijden bezochten we onze vriendin en konden voor de laatste keer gedrieën een moment bij onze vriend zitten en met elkaar enige herinneringen ophalen en vervolgens afscheid nemen. Gelukkig waren we er alledrie van overtuigd dat het geen definitief afscheid was, maar een ‘tot ziens’. Een paar dagen later gingen we naar de afscheidsdienst. Vanwege het coronavirus waren we met een beperkt aantal mensen. Wat mij zoveel deed bij de eerste ontmoeting vlak na het overlijden en de volgende ontmoeting bij de begrafenisdienst hoe heerlijk het is wanneer je elkaar kunt vasthouden en knuffelen. Het is officieel nog niet toegestaan en onze vriendin met haar kinderen moesten zich in het openbaar aan deze regels houden en natuurlijk ook wij. Maar in de huiselijke sfeer hebben we corona, corona gelaten en elkaar omarmd, elkaar vastgehouden. Vooraf aan de begrafenisdienst ontmoetten we een paar vrienden die we het afgelopen jaar niet meer hadden ontmoet ook vanwege corona. Het ging vanzelf! Zonder bedenkingen openden we onze armen en omhelsden elkaar, de hoofden misschien enigszins afgewend. Onverstandig? Maar o, wat was dat heerlijk. Juist in de momenten waarop er in onze levens van alles aan de hand is, zoals overlijden van een geliefde, ziekte, maar ook de gevolgen van corona zelf, is daar het instinctieve verlangen om elkaar vast te houden. Het ‘nieuwe’ normaal van afstand houden zal nooit normaal zijn of worden. Wij, mensen, wij zijn geschapen om lief te hebben en liefhebben kan niet zonder fysieke uitingen. Al is het alleen maar elkaars hand vasthouden. Het coronavirus zal voorlopig een vast bestanddeel in ons leven zijn en het geeft aan alle kanten beperkingen en onzekerheid. Maar daar waar het ook maar enigszins mogelijk is, hoop ik dat we hier en daar een onverwachtse knuffel, een omhelzing of een hand in de wacht mogen slepen, ondanks onze onvrijwillige anderhalvemetersamenleving.