Precies een week na mijn opname in het ziekenhuis, op maandagmorgen, al redelijk vroeg, toog ik naar een voor mij onbekende afdeling waar de echoscopie plaats zou vinden. Het werd een hele onderneming om met een lijf dat in onbalans was en zich moeilijk liet sturen de afdeling te bereiken. Alleen al het bedienen van de lift om op de gewenste etage te komen was een kunst op zich. Ik kon niet bij de liftknop komen wanneer ik er recht voor stond. Mijn armen reikten niet meer over mijn buik heen. Ik draaide me half om zodat ik vanuit een zijdelingse beweging de knop kon indrukken om de lift te activeren. Hoe dan ook, ik bereikte, zonder dat er hulp aan te pas kwam, de afdeling waar ik verwacht werd. Ik realiseerde me opeens dat ik hier al eerder was geweest. In aanwezigheid van de toen zo euforische aanstaande vader van misschien drie kinderen was hier ook de vorige echo van ons kind genomen. Nog maar iets meer dan twee weken geleden, hing er nog de onbeantwoorde vraag in de lucht of we wellicht twee kinderen op het scherm te zien zouden krijgen in plaats van één zoals we acht maanden hadden gedacht en verwacht. We hadden toen een zekere vrolijkheid en joligheid over ons, die nu bij mij niet te bespeuren viel. Lichtelijk ongerust, maar toch ook niet zo heel erg, ging ik op verzoek van een verpleegkundige opnieuw met ontblote buik op het bed liggen, waarop het geplande onderzoek zou plaats vinden. Ik kon de keren op mijn beide handen niet tellen dat ik in deze zwangerschap voor vreemde ogen mijn buik heb moeten ontbloten. Ik was elke schaamte voorbij en nog telkens voelde ik enige trots als ik mijn bolle blote buik zag. Ik kon bijna niet geloven dat in die buik van mij zich, volgens zeggen, maar een heel klein kindje bevond. Dat zou nog wel moeten blijken. Wie weet wachtte mij straks een verrassing en was klein toch minder klein dan gedacht. Zoals gezegd was het vroeg op de maandagochtend en niets deed vermoeden dat deze dag zich tot een dramatische dag zou ontwikkelen. Er wachtte mij inderdaad een verrassing, maar wel een hele onaangename. De uiterst vriendelijke gynaecoloog, tot voor kort mij onbekend maar nu bevorderd tot mijn gynaecoloog, kwam bij mij zitten en hij deed ook deze keer het onderzoek zelf. Al heel snel zag ik op het beeldscherm een kleine witte gedaante verschijnen, mijn kindje. Toch nog steeds klein, wit en heel rustig tegen een donkere achtergrond, dat het vruchtwater in mijn buik moest voorstellen. Inderdaad geen geringe hoeveelheid. De arts bleef met de nap over mijn buik bewegen en vervolgens maakte hij talloze foto’s. Hij praatte bijna niet tegen mij en nam alle tijd. Soms liet hij mij een tijdje alleen om daarna deze handelingen weer te herhalen. Het werd een uitgebreide en complete fotosessie.

Achteraf heb ik mij vaak de vraag gesteld waarom ik alles liet gebeuren zonder iets te vragen en zonder gevolgtrekkingen te maken. Was het naïviteit, was het de angst te weten, het niet onder ogen willen zien? Had ik het kunnen zien aankomen? Vragen waarop ik geen antwoord kon geven. Het leek alsof ik toeschouwer was van een schouwspel en niet besefte dat ik de hoofdrol had in dit dramastuk.